Idea 15 października jest związana z potrzebą zmiany sposobu postrzegania przez społeczeństwo problemów, z jakimi borykają się rodzice po stracie dziecka. W Polsce wciąż nie ma społecznego przyzwolenia na przeżywanie przez rodziców żałoby po wczesnej utracie dziecka (poronieniu samoistnym). Także śmierć dziecka, które żyło na tyle krótko, że nie miało szans zaistnieć społecznie, jest wręcz negowana przez otoczenie, które odbiera rodzicom prawo do żałoby. Brak pomocy psychologicznej, uregulowań prawnych w Polsce w zakresie pogrzebu i wydawania ciał przedwcześnie urodzonych dzieci, odmawianie kościelnego pogrzebu dzieciom martwo urodzonym oraz brak procedur w szpitalach w sytuacjach przegranych narodzin (jak choćby kładzenie matek na salę z kobietami z dziećmi) oznacza, iż temat śmierci dzieci wciąż jest unikany i nie rozumiany.

Rodzice którzy stracili swoje dziecko często nie wiedzą, że mają jednak prawo pochować je, bez znaczenia, na którym etapie ciąży doszło do poronienia. Wielu z nich potrzebuje pożegnać się z dzieckiem i pochować je tak samo jak dziecko narodzone. Poronienie samoistne, którego w Polsce każdego roku doświadcza ok. 40.000 kobiet oraz martwe narodziny (ok. 2.000 rocznie), traktowane są w świadomości społecznej jako zabieg medyczny.

Tymczasem dla rodziców to dramat, który pozostawia ślady na całe życie. Utracone dziecko, to jednocześnie stracone nadzieje i marzenia. Wiele matek, które doświadczyły straty, nie otrzymuje żadnego wsparcia od najbliższych. Ich ból jest niezrozumiały dla otoczenia. To temat tabu, o którym nie wypada głośno mówić.

Źródło: Stowarzyszenie Rodziców po Poronieniu, opoka.org