AZS wywiera swoje piętno nie tylko na chorych dzieciach, ale wpływa na funkcjonowanie całych rodzin, ponieważ rodzice i najbliżsi bardzo przeżywają wygląd zmian skórnych dziecka, niepokoją się każdorazowym zaostrzeniem choroby oraz chcą mieć pewność, że postępują prawidłowo. Każde pogorszenie choroby przyjmowane jest jako porażka przez rodziców i prowadzącego lekarza. Dziecko z powodu dokuczliwego świądu wydrapuje się, jest rozdrażnione i nadpobudliwe. Największa pomoc i wsparcie ze strony rodziców dla dzieci cierpiących na AZS polega na wspólnej walce ze świądem, stanem zapalnym skóry oraz odbudowie prawidłowej bariery białkowo-lipidowej, a więc pielęgnacji skóry. Wspieranie dziecka w chorobie to pełne zrozumienie istoty choroby, która w związku ze złożoną patogenezą polega na wykorzystaniu wszystkich dostępnych środków pielęgnacyjnych zmniejszających konieczność drapania.

Na AZS chorują także dorośli, ale odsetek zachorowań jest mniejszy i wynosi 1-3%, ponieważ większość dzieci wyrasta z objawów choroby po kilku latach. Należy jednak pamiętać, że skóra u osoby z atopią już zawsze będzie sucha i nadwrażliwa, i że wymaga pielęgnacji do końca życia.

Przyczyny i objawy AZS

Etiologia AZS jest złożona i nie do końca poznana. Odgrywają w niej rolę zarówno czynniki genetyczne jak i środowiskowe. Rozwój choroby uwarunkowany jest atopią. Atopia to reakcja immunologiczna polegająca na nieprawidłowym, nadmiernym wytwarzaniu przeciwciał IgE w odpowiedzi na kontakt z alergenem, który występuje w środowisku. Atopia jest cechą dziedziczną - jeśli występuje u obojga rodziców, dzieci obarczone są 70% ryzykiem jej wystąpienia. Innym czynnikiem mającym wpływ na powstanie AZS jest nieprawidłowa odnowa warstwy lipidowej naskórka (zbyt mało ceramidów) oraz nadmierna utrata wody przez skórę w wyniku mutacji białka filagryny. Poza tym sugeruje się wpływ takich czynników jak ekspozycja na alergeny, zanieczyszczenie powietrza, wody, żywności, infekcje wirusowe i bakteryjne, substancje chemiczne powszechnego użytku oraz stres.

Objawy AZS pojawiają się zwykle ok. 6 miesiąca życia i odznaczają się występowaniem zmian o wysiękowym charakterze t.j. pęcherzyków i grudek na rumieniowym podłożu. Zajęte są głównie policzki, grzbiety rąk i przednie powierzchnie kończyn dolnych, symetrycznie. Skóra niemowląt jest cieńsza i bardziej podatna na zakażenia bakteryjne, grzybicze i wirusowe, szkodliwy wpływ zewnętrznych czynników fizycznych i chemicznych oraz mechaniczne tarcie. Dlatego dzieci z AZS częściej doświadczają pieluszkowego zapalenia skóry i podrażnienia tej okolicy. Po 2 r.ż. dochodzi do ograniczenia zmian chorobowych do typowej lokalizacji tzn. na twarzy (policzki i okolica wokół oczu), szyi i karku, w zgięciach łokciowych i kolanowych, okolicach nadgarstków i stawów skokowych. Skóra staje się pogrubiała, łuszcząca i czerwona. Zdarza się, że choroba ustępuje przed ukończeniem 5 rż. Jeżeli nie ustąpi, zmiany skórne w/w lokalizacji utrwalają się i charakteryzują się pogrubieniem, wyraźnym poletkowaniem i złuszczaniem (lichenifikacja). Skóra przybiera lekko brązowy kolor, który jest wynikiem ciągłego drapania, przewlekłego stanu zapalnego i pogrubienia naskórka.

Jakość życia w AZS

Jakość życia pacjentów z AZS jest niska. Zarówno dzieci jak i dorośli są silnie dotknięci przez świąd. Silny świąd występuje u 97% osób z tą chorobą. Dzieci z AZS z powodu rozdrażnienia i niewyspania mogą mieć trudności w szkole, a osoby dorosłe zgłaszają frustrację i złość spowodowaną niekorzystnym wyglądem. Zdrowie psychiczne pacjentów z atopią jest niższe niż u pacjentów z innymi ciężkimi chorobami jak cukrzyca czy nadciśnienie. W badaniach socjologiczno-epidemiologicznych, 38% pacjentów z AZS zdecydowało się nie podejmować konkretnego wykształcenia i określonej pracy z powodu choroby, a 1/3 musiała zarzucić swoje hobby. U prawie połowy chorych występują nerwice i depresje, a co trzeci twierdzi, że ma zaniżone poczucie własnej wartości. Aż 15% badanych z AZS deklarowało, że ich życie zdeterminowane jest przez chorobę.

Pielęgnacja i leczenie

Na podstawie wieloletniej obserwacji, badań naukowych i laboratoryjnych, obecnie wiadomo, że skóra w AZS charakteryzuje się defektem ektodermalnym tzn. jest sucha i taka pozostanie do końca życia, łatwo się podrażnia i ma cechy przewlekłego zapalenia, co znaczy, że niewielki czynnik drażniący lub zaniedbania pielęgnacyjne spowodują jej zaczerwienienie, łuszczenie, świąd i sączenie. Zgodnie z aktualnymi zaleceniami PRACTALL podstawą terapii pozostają emolienty, następnie preparaty steroidowe i inhibitory kalcyneuryny, a w terapii ogólnej leki przeciwhistaminowe, niespecyficznie działające leki immunosupresyjne, stosowane w silnych zaostrzeniach, a także fototerapia.

Warunkiem sukcesu terapeutycznego jest odpowiednia pielęgnacja skóry. W preparatach pielęgnacyjnych warto dostarczać naturalne hydrolipidy naskórka, które regulują procesy zapalne tj. kwas linolowy, linolenowy i ceramidy. Stwierdzono, że z wszystkich aplikowanych kremów jedynie 50% pozostaje na powierzchni po 8 godzinach, dlatego powinno się smarować skórę minimum dwa razy dziennie. Transfer aktywnych składników wgłąb skóry jest łatwiejszy z kremów i maści, niż z płynów i lotionów. Wspomagająco można także wykorzystać preparaty dermokosmetyczne zawierające czynniki przeciwzapalne (panthenol), przeciwświądowe (zanthalene, laureth 6,5), regenerujące (niacynamid), przeciwbakteryjne (chlorek benzalkonowy, triclosan, cynk), łagodzące (aloes, alantoina) i wspomagające obronę immunologiczną skóry (carboxy-methyl-glucan). Powstały one specjalnie z myślą złagodzenia dolegliwości w przebiegu zaostrzonego AZS. Właściwa pielęgnacja skóry warunkuje wyższą skuteczność maści leczniczych. Im lepiej natłuszczona skóra, tym bardziej jednorodna penetracja leczniczych preparatów miejscowych. Ostatnio opublikowano, że pielęgnacja emolientami od pierwszego dnia życia noworodków z ryzykiem rozwoju AZS z powodu choroby rodziców, odegrała prewencyjną rolę i ochroniła je przed rozwojem AZS. Fakt ten potwierdza istotną rolę defektu bariery naskórkowej w rozwoju AZS, a metody jej naprawy stanowią skuteczny środek ochronny.

Należy pamiętać o nienaruszaniu fizjologicznego pH skóry, które wynosi ok. 5.5 i działa ochronnie wobec infekcji bakteryjnych i grzybiczych. Dlatego warte polecenia są tzw. mydła bez mydła - syndety o odczynie zbliżonym do pH skóry a nie alkalicznym.

Chory na AZS musi unikać tego, co go uczula. W okresach zaostrzenia już nie wystarczy sama pielęgnacja, powinno być włączone leczenie, które obejmuje skojarzone działanie kortykosteroidów miejscowych w formie emulsji, kremów lub maści stosowanych tak krótko jak się da, aby szybko ugasić stan zapalny i w związku z tym świąd, leków immunomodulujących z grupy inhibitorów kalcyneuryny oraz leków przeciwświądowych antyhistaminowych z różnych klas podawanych ogólnie. W przypadku wtórnych nadkażeń bakteryjnych, grzybiczych czy wirusowych potrzebne jest odpowiednie leczenie celowane. W przypadku rozległych i nasilonych zmian skórnych pacjent wymaga specjalistycznego leczenia dermatologicznego.

Cennym uzupełnieniem terapii farmakologicznej i pielęgnacji jest leczenie klimatyczne szczególnie w rejonach nadmorskich z wykorzystaniem słońca i wody morskiej, balneoterapia i hydroterapia stosowane w wielu uzdrowiskach i sanatoriach.