Pierwsze poważne zainteresowanie pieniędzmi pojawia się u dziecka sześcio – siedmioletniego. W tym wieku zaczyna ono interesować się wartością pieniądza, dostaje od rodziców lub dziadków drobne kwoty „na loda” czy „lizaka”, uczy się więc nimi zarządzać i może to być dobry moment na wprowadzenie stałej „pensji” czyli kieszonkowego.

Wypłacanie dzieciom kieszonkowego ma wielu zwolenników, ale i równie dużo przeciwników. Na pewno może być dobrą metodą nauki podstaw ekonomii – na razie w bardzo ograniczonym zakresie, ale przecież od czegoś trzeba zacząć. Maluch posiadający własne pieniądze uczy się nimi gospodarować, czuje się bardziej „dorosły” i samodzielny. Problem w tym, że umiejętność racjonalnego gospodarowania funduszami przychodzi z czasem (a niektórzy nie nabywają jej nigdy…), więc rodzice przez jakiś czas powinni wykazywać się żelazną konsekwencją i odpornością na prośby dziecka, które wydało już wszystkie pieniądze, a „koniecznie” musi kupić „tę gazetkę” czy kolejną paczkę chipsów. Jeśli kieszonkowe rzeczywiście ma spełnić swoją edukacyjną rolę, nie ulegajmy takim prośbom!

Kieszonkowe, oprócz tego, że uczy dziecko oszczędzania, wykształca także u niego wiele pożądanych w dorosłym życiu cech: cierpliwości, wytrwałości w dążeniu do celu, odpowiedzialności i umiejętności dokonywania wyborów. Dzieci gospodarujące własnym „budżetem” szybko uczą się liczyć i stają się bardzie krytyczne wobec reklam – na własnej skórze przekonują się bowiem, że reklamowane „cuda” są nie tylko bardzo drogie, ale często niewarte swej wysokiej ceny.