Przeważająca liczba dorosłych Polaków (51%) jest przeciwna wprowadzeniu prawnego zakazu bicia dzieci, nieco więcej niż dwie piąte (41%) opowiada się za tego rodzaju regulacją. Więcej niż trzy czwarte ankietowanych (78%) uważa, że zdarzają się sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa. Ponad dwie piąte (41%) zgadza się z opinią, że „lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło”. Mimo społecznego przyzwolenia na stosowanie kar fizycznych wobec dzieci, powszechny jest sprzeciw wobec nadużywania władzy rodzicielskiej. Zdaniem ogromnej większości badanych (90%) osoby postronne powinny interweniować, gdy widzą, że dziecko jest źle traktowane przez rodziców.

Jak pokazują badania, stosowanie kar fizycznych wobec dzieci miało i nadal ma
w Polsce wielu zwolenników. Określenie „fizyczne karcenie dzieci” zawiera w sobie zarówno „niewinne” klapsy, jak i bardziej dolegliwe formy wymierzania kary, w tym tzw. lanie. Rozróżnienie to wydaje się mieć kluczowe znaczenie dla zrozumienia sposobu myślenia Polaków o fizycznym karceniu dzieci. Większość dorosłych niemal nie wyobraża sobie wychowania bez klapsa i traktuje go jako nieodłączny element procesu wychowawczego. Ponad trzy czwarte badanych (78%) zgadza się z opinią, że bywają sytuacje, kiedy dziecku trzeba dać klapsa. Wyraźnie mniejsze jest natomiast społeczne przyzwolenie na karcenie fizyczne, które wykracza poza tradycyjne klapsy. Z opinią, że „lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło” zgadza się nieco ponad dwie piąte badanych (41%).

W przekonaniu przeważającej części badanych sprawianie lania jest poniżające dla dziecka i nie najlepiej świadczy o kompetencjach wychowawczych rodziców. Stosunkowo duży odsetek badanych traktuje jednak bicie dzieci jako zwykłą metodę wychowawczą, nie gorszą niż inne. W ciągu ostatnich czternastu lat opinie w tej kwestii niewiele się zmieniły. Minimalnie ubyło jednak osób przekonanych, że bicie dzieci narusza godność osobistą dziecka i wystawia złe świadectwo rodzicom jako wychowawcom. Niezależnie od tego czy prawny zakaz bicia dzieci zostanie wprowadzony także w Polsce, ważne jest przede wszystkim uwrażliwienie społeczeństwa na los bitych dzieci. Przemoc wobec dzieci często jest bowiem możliwa ze względu na brak wystarczającej reakcji otoczenia – rodziny, sąsiadów, nauczycieli, lekarzy. Zainteresowanie ze strony otoczenia jest szczególnie ważne w przypadku małych dzieci, które same nie mogą się poskarżyć na swój los, a przemoc uznają za oczywisty element życia rodzinnego. Powszechna jest opinia, że osoby postronne powinny interweniować, gdy widzą, że dziecko jest źle traktowane przez rodziców. Co ciekawe jednak, przekonanie to jest obecnie wyrażane mniej zdecydowanie niż jeszcze kilka lat temu. O ile w 2001 roku niemal dwie trzecie badanych (62%) nie miało cienia wątpliwości, że należy reagować na przypadki przemocy wobec dzieci, o tyle obecnie całkowitą pewność co do tego ma niespełna połowa (49%).