5. Jedzenie powinno być przyjemnością, więc nie rozmawiajmy przy stole o rzeczach przykrych. Przed posiłkiem dobrze jest wprowadzić malucha w pogodny nastrój, zainteresować go jedzeniem prosząc np. o pomoc w nakrywaniu do stołu. Dzieci powinny mieć własną „zastawę stołową”: barwne kubeczki i talerzyki oraz bezpieczne (plastikowe) sztućce także stanowią dodatkową zachętę do jedzenia.
6. Jeżeli zawołamy dziecko na obiad w samym środku pasjonującej gry, możemy być pewni, że zamiast jeść, będzie ono myśleć o tym, co zostało za drzwiami dziecięcego pokoju, a to nie najlepiej wpłynie na jego apetyt. Zaplanujmy zajęcia dziecka tak, aby przed posiłkiem miało ono czas na ochłonięcie i odpoczynek po absorbującej zabawie czy długim, męczącym spacerze.
7. Dom to nie restauracja, dlatego też nie musimy (a nawet nie powinniśmy) przygotowywać dla każdego członka rodziny osobnej potrawy. Dziecko powinno jeść to, co pozostali domownicy; jeżeli będziemy gotować tylko to co ono lubi, może się zdarzyć, że całymi tygodniami będziemy jedli makaron na słodko…

8. Nie wyolbrzymiajmy problemu – dziecko często zauważa, że jego dieta spędza nam sen z powiek i wykorzystuje tę sytuacje do tego, by stać się głównym punktem zainteresowania całej rodziny. Zdarza się nawet tak, że maluchy w ten sposób manipulują dorosłymi: domagają się nagrody za każdy zjedzony posiłek, wymuszają określone zachowania np. jedzą tylko przy włączonym telewizorze albo są karmione podczas zabawy. Jeżeli dziecko zobaczy, że jego „głodzenie się” nie robi na nas żadnego wrażenia, zacznie jeść, bo tak naprawdę odczuwa głód równie dotkliwie, jak każdy z nas.

I pamiętajmy: żaden normalny człowiek nie zagłodzi się na śmierć - dziecko również! Jeśli obawiamy się, że jest niedożywione lub chore, warto zrobić mu podstawowe badania i skonsultować się z lekarzem.